De legering werd warmte behandeld tot drie verschillende temperomstandigheden:

i. solubilisatie (en): 965 ºC gedurende 1 uur gevolgd door olieblussen.

ii. peak veroudering precipitatie (P):na solubilisatiebehandeling, 720 ºC gedurende 8 uur gevolgd door 2 uur koeltijdnaar 620 ºC en vervolgens 620 ºC gedurende 8 uur en luchtkoeling .

iii Overaging (O):..na piek verouderenneerslaan, 800 ° C gedurende 36 uur gevolgd door ovenkoeling

Optical microfoto van de gegoten Inconel 718 legering worden gepresenteerd in Fig. 1A en b. De microstructuur werd gekenmerkt door grote onregelmatige korrels in het millimeter grootte bereik. Zoals typisch optreedt tijdens het stollen, elke korrel ontwikkelt dendritische groei, achterlating interdendritische gebieden ingericht door grove tweefasedeeltjes, vooral δ (Ni3Nb), MC-carbiden en Laves-fasen, zoals getoond in Fig 1c. De volumefracties van MC-carbiden, fasen en 8naalden waren respectievelijk 1,3%, 0,6% en 4,4%. De secundaire dendriet arm afstand was 157 pm ± 23 pm.

- meetgebied per bui conditie, grootte 640 pm x 640 urn omvat één of paar korrels, zoals in de EBSD kaarten van figuur 2.a, b en c de opgeloste piek-aged en oververouderd precipitatie toestanden respectievelijk where De kleurcode geeft de kristallografische richting van het oppervlaknormaal in elk geval aan.

---

due aan de verschillende diffusiesnelheden van elk chemisch element, worden chemische segregaties verwacht in het gegoten materiaal bij de dendriet schaal. Fig. 3 toont de compositorale kaarten in de drie representatieve gebieden voor de zeven belangrijkste legeringselementen van deze legering: NI, CR, FE, MO, AL, TI en NB. De kaarten tonen aan dat Ni gepresenteerd een lichte scheiding richting interdendritische ruimten en dat het afwezig tweedephase deeltjes in de interdendritische gebieden. Aan de andere kant, aangezien de diffusie van CR en FE langzamer is dan andere elementen [7,8], hebben ze deneiging om te worden gelokaliseerd in de kernregio Dendrites. In het geval van MO en AL was hun inhoud lager dan de andere elementen en waren homogeen verdeeld langs de verschillende microstructuurfuncties. Integendeel, ti segregeerde sterk aan de interdendritische gebieden, die deelneemt aan de vorming van de tweede fasendeeltjes die in deze regio's aanwezig zijn, voornamelijk MC-carbiden. Tenslotte, NB gescheiden in de richting van de buitenste regio Dendrites, in het interdendritische gebied en de tweede&fase-deeltjes. Dientengevolge, en hoewel de gemiddelde Nb-gehalte was 5,1 gew.%, Het Nb gehalte van de dendriet kern was zo laag als 2 gew.%, Terwijl de Nbniveaus in de interdendritische gebieden, weg van het tweede#phase deeltjes, bereikte 8 gew.%. De fasen van de laves en 8naalden verschenen als eilanden met ongeveer 25 gew.% NB. Geen significante verschillen in chemische segregatie gevonden met bui aandoening, wat aangeeft dat de temperaturen en tijden warenniet hoog en lang genoeg, respectievelijk, de chemische samenstelling gehomogeniseerd.--

Finally de precipitaten in de piekverouderde aandoening gekenmerkt door TEM. De legeringsmatrix omvat een FCC �-fase bestaande uit op een op NI gebaseerde solide oplossing. De �-matrix wordt versterkt door een intermetallische FCC �'-fase met samenstelling NI3 (TI, AL) en een BCT �'-fase met samenstelling NI3NB gevormd tijdens het verouderen [9]. Fig.4 toont TEM-afbeeldingen van het exemplaar in de piek verouderde toestand bij verschillende vergrotingen. De �-precipitaten vertonen een langwerpige schijfvorm, waar101; zoals de � \"precipitaten bijna sferoïdaal zijn. Beiden hadden een gemiddelde grootte van 20nm. De aanwezigheid van complexe precipitaten die bestaan ​​uit twee halve

Shape-precipitaat worden aangebracht, kunnen ook worden waargenomen, zoals getoond in FIG. 4B.

------n 2.2.

ed en overwareneerslagtoestand worden getoond in FIG. 5 AC en DF, respectievelijk. De gemiddelde hardheidswaarden, zonder de tweede fase deeltjes waren 4,7, 7,8 en 6,2 GPa het opgeloste piekaged en oververouderd humeur, respectievelijk. De hardheidswaarden vertoonden echter een sterke gradiënt op de dendrite-schaal, met lagere waarden binnen de dendriet-kernen die deneiging hebben om te verhogen in de richting van de interdendedritische regio's (Fig. 5.a